Chłopak oczywiście był z siebie zadowolony, a w zasadzie, tego właśnie po sobie oczekiwał.
- To jest to o czym mówię... - dodał, mówiąc do siebie z satysfakcją, po czym po chwili wyprostował się i opuścił z powrotem broń, pozwalając jej swobodnie zwisać na pasie nośnym
Słysząc pisk, niezwłocznie ruszył w tamtym kierunku, jednak doskonale zdawał sobie sprawę z prawdopodobieństwa jakiegoś podstępu, wychodząc z założenia, że raczej żaden człowiek, który przeżył do dnia dzisiejszego, nie był by na tyle głupi, aby tak hałasować. Przechodząc przez kolejne drzwi, w poszukiwaniu ów ofiary, z powrotem pewnie trzymając broń w rękach, na uwadze musiał mieć na pierwszym miejscu swoje własne bezpieczeństwo, więc nie zapominał o rozglądaniu się dookoła. Był on bowiem pracownikiem Umbrelli. Wiedział doskonale, że jest bardziej przydatny od cywili, dlatego też nie mógł sobie pozwolić na śmierć z takiego powodu. Ponadto nie miał żadnej gwarancji na to, ażeby korporacja pozwoliła ewentualnemu cywilowi odejść, skoro zna to miejsce.

Hoffman upadł na ziemię. Nie wiedząc co się dzieje, rozglądał się dookoła, a towarzyszył mu przy tym niemiłosierny ból i zawroty głowy. Czuł jak strużka krwi spływa po jego policzku. Udając  bardziej oszołomionego niż jest w rzeczywistości, udawał, że nie dociera do niego, co mówi napastnik i czekał aż się odsłoni, chociażby odkładając kij aby mógł się z nim rozprawić. Porażka, a tym bardziej oddanie ekwipunku nie wchodziła w grę. Hoffman był na to zbyt dumny, a co za tym idzie, w jego mniemaniu własna śmierć tym bardziej była dla niego nie do zaakceptowania.
Zabiję skurwiela...

Hoffman czekając na dogodną okazję, gdy tylko takowa się natrafiła, chwycił za pistolet maszynowy i usiłował wpakować kilka, a konkretnie 6 kul w swojego przeciwnika. Z takiego dystansu nie powinno być to problemem, nawet jeśli jego celność była chwilowo obniżona z powodu zawrotów głowy.
Ból głowy nie dawał chłopakowi spokoju i mimo wszystko mógł go nieco rozpraszać, jednak zamierzał on wykonać swoje zadanie.

Amunicja: 22-6=16

Hoffman po trafieniu przeciwnika kopnął go nogą po brzuchu, leżąc jeszcze, aby go przewrócić i aby mógł spokojnie wstać. Kiedy już to zrobił, słysząc napastnika, który tak szybko zmienił się w ofiarę, wypuścił z rąk swoją broń i wyjął z kabury na udzie pistolet. Przystawiając mu lufę do głowy i patrząc głęboko w oczy, po chwili pociągnął za spust, brudząc jego krwią podłogę, ścianę oraz nieco własny kombinezon. Po schowaniu pistoletu z powrotem do kabury, wstał, a następnie ruszył do wyjścia ze świątyni, po chwili przekraczając próg.
- Na tyle strzałów co ja dzisiaj wystrzeliłem, raczej wątpię, żeby ostało się coś, co ich nie usłyszało. W takim razie...
Przerywając zdanie przyłożył dwa palce lewej ręki do prawego ucha i zaczął mówić przez radio.
- Zabezpieczyłem teren świątyni. Dalsze rozkazy? - zapytał, po chwili oczekując na odpowiedź

Amunicja: 10-1=9

- W porządku - zaczął mówić ponownie przez radio - Ruszam do pierwszego punktu ewakuacji
Rozejrzawszy się jeszcze kilkakrotnie, upewniając tym samym co do tego, iż miejsce pozostało bezpieczne, wrócił się do uprzednio zostawionego samochodu, po czym odjechał, ruszając w bliżej nieokreślonym kierunku.