Mężczyzna patrzył na Hoffmana przerażonym wzrokiem, a po chwili uklęknął w kącie. Gdy Hoffman mówił przez radio, mężczyzna usłyszał o zabezpieczeniu terenu.
- Czy tego chcesz czy nie, pomożesz mi.
Powiedział dość cicho acz pewnie. Za kolejnymi drzwiami nie było absolutnie nic poza zwyczajnym umeblowaniem domu i śladami krwi na podłodze, a więc postał do zabezpieczenia już tylko dół mieszkania, chwilę później w radiu znów pojawił się głos Christiny.
- Szybciej Hoffman, widzimy tutaj coraz więcej zarażonych, a zdawało mi się, że mignął tutaj jakiś bloodshot.

Facet słysząc słowa Hoffmana zaczął się śmiać i iść na dół, gdy byli na pierwszym piętrze mężczyzna wyraźnie zaczął wymiękać i zwalniał, doszli przed drzwi piwnicy, a on spojrzał błagalnym wzrokiem na Hoffmana po czym zaczął otwierać drzwi, ręka która tam wystawała należała do martwego zakażonego, po odepchnięciu zejście do piwnicy było czyste, z piwnicy dobiegł płacz dziecka, a szaleniec zbiegł szybko po schodach, Hoffman go już nie widział, a płacz nie ustawał, przez chwilę było słychać kobiecy jęk

Po zejściu do piwnicy uwagę Hoffmana przyciągnął ów psychol wręcz wciśnięty w ścianę na przeciwko wejścia do piwnicy i wpatrujący się e strachem w oczach w coś znajdującego się po lewej stronie od Hoffmana, była to kobieta, żona tego faceta zarażona wirusem, a obok leżało zawinięte w jakiś zakrwawiony koc dziecko, płakało jeszcze całkiem nieźle więc nie mogło być zarażone, a kobieta wydawała się łatwym celem. W chwili zejścia Hoffmana do piwnicy w słuchawce pojawił się dobrze mu znany głos Christiny.
- Hoffman, zaraz będziemy w tym budynku.

Hoffman najwyraźniej nie zauważając, że kobieta jest już zombie dał jej chwilę do ataku, gdy kończył wypowiadać te słowa zarażona rzuciła się na niego i powaliła na ziemię, facet patrzył się z pod ściany lecz tym razem w jego oczach można było zobaczyć wielką złość, nie wiadomo co on może zaraz zrobić jednak w tej chwili stał pod ścianą i patrzył jak jego żona rzuca się na chłopaka i próbuje go ugryźć, sparaliżowany strachem nie mógł zrobić nawet kroku, a Hoffman był w trudnej sytuacji.

Hoffman strzelając miał zakażoną kobietę na muszce lecz w ostatniej chwili udało jej się przypadkiem odepchnąć broń chłopaka, a jej twarz zbliżała się niebezpiecznie do ramienia chłopaka, wargi ocierały się o jego ramię, chwilę później było słychać biegnących ludzi w ciężkich butach, a chwilę później huk wystrzału i krew ochlapała Hoffmana, a potwór siedzący na nim padł na niego martwy, świr  skulił się w kącie i cicho łgał, gdy padł strzał szybko podbiegł po dziecko i wziął je na ręce. Schodami zeszła Christina z oddziałem.
- Miałeś szczęście, że strzeliłeś w tym momencie, nie wiadomo co by się stało gdybyśmy przybyli trochę później i nie usłyszeli strzału.
Powiedziała do Hoffmana po czym jej oczy zwróciły się na mężczyznę trzymającego małe dziecko na rękach, wyjęła broń i kazała mu klęknąć na kolana, gdy to zrobił podeszła do niego i przyłożyła mu lufę do skroni.
- Hoffman, on może nam przeszkodzić w jakikolwiek sposób?
Na twarzy mężczyzny było widać niewyobrażalny strach, a po polikach spływały mu łzy, widać było jak jego usta poruszają się lekko, jak by w modlitwie, natomiast dziecko na jego rękach płakało cały czas.

Gdy Hoffman powiedział te słowa mężczyzna zamknął oczy i oczekiwał pewnej śmierci, chwilę później było słychać wystrzał, mężczyzna jednak jeszcze nie upadł, wszyscy się odwrócili w stronę wejścia, a tam padał właśnie na ziemie jeden z zakażonych, nikt nie widział jak wchodzi ponieważ przeszukiwali teren i przyglądali się temu co zrobi Christina.
- Masz dziś szczęście, bynajmniej na tą chwilę.
Powiedziała do mężczyzny po czym w ich słuchawkach było słychać głos.
- Za dziesięć minut macie być na miejscu ewakuacji, helikopter właśnie startuje.
Christina spojrzała po członkach oddziału po czym na mężczyznę z dzieckiem.
- Dobra, musimy się jakoś przedrzeć, na zewnątrz jest mała armia, kilka bloodshotów i sporo zarażonych ale razem powiniśmy dać radę, a ty. - Spojrzała teraz na klęczącego mężczyznę. - Ty sobie tu zostń.
Po czym ruszyła w stronę wyjścia dając znak oddziałowi.
- Musimy się sprężać!

Oddział zaczął wchodzić po schodach gdy usłyszał co powiedział Hoffman, wszyscy byli czujni i uważali na jakiekolwiek  zagrożenie, gdy wychodzili z piwnicy coś szybko przebiegło przed drzwiami, wszyscy podnieśli swoje bronie i wypatrywali zagrożenia.
- Trzeba naprawdę szybko opuścić to przeklęte miejsce.
Powiedziała Christina patrząc na wyjście.
- Ruszamy dalej!
Dodała po chwili.