Hoffman przybył do starej świątyni przy pomocy dość zaniedbanego i ubrudzonego samochodu osobowego. Nie trudno było się domyśleć, iż ów pojazd nie należał do niego, biorąc pod uwagę to, jak był wyposażony. Kiedy już wysiadł z pojazdu, przyłożył dwa palce lewej ręki do swojego prawego ucha, gdy tymczasem jego prawa dłoń spoczywała ciężko na uwieszonym na pasie nośnym, pistolecie maszynowym.
- Hoffman. Jestem na miejscu. Jaki jest cel misji?
Kiedy skończył mówić, rozejrzał się kilka razy dookoła, upewniając się, że teren jest czysty, wyczekując tym samym odpowiedzi z bazy.

Hoffman po usłyszeniu wiadomości, dał jedynie szybką odpowiedź.
- Zrozumiałem.
Po czym gdy już się rozłączył fuknął nieprzyjemnie i zaczął mamrotać coś pod nosem, zaczynając równocześnie iść przed siebie, w stronę świątyni odległej o kilkanaście metrów.
- Że też wysyłają mnie po takie pierdoły. Jakby nie mógł zrobić tego kto inny...
Trzymając pewnie broń w rękach, chłopak mimo, iż szedł w przyspieszonym tempie, cały czas pozostawał czujny, rozglądając się co raz na boki, i nasłuchując jakiegokolwiek hałasu, jak choćby kroków.

Hoffman wreszcie dotarł pod drzwi świątyni. Pierwszą rzeczą jaką zrobił, była próba wyważenia drzwi z kopnięcia. Niezależnie od rezultatu, jego działanie z pewnością wywołało wiele hałasu, o który właśnie mu chodziło.
- Skoro mam oczyścić tą świątynie, to zacznijmy od pozabijania jej mieszkańców. Chodźcie do mnie gnoje, bo nie zamierzam was szukać! - ostatnie zdanie wykrzyczał jak najgłośniej, aby ściągnąć na siebie uwagę ewentualnych ,,mieszkańców"
Jego następnym ruchem było wybiegnięcie na nieco bardziej otwarty teren, dzięki czemu miał by on lepszy wgląd na okolicę i przez co również łatwiej było by mu walczyć.

Hoffman widząc jak przeciwnicy powoli się do niego zbliżają, w normalnych okolicznościach użył by noża, aby nie tracić amunicji oraz nie wywoływać większego hałasu, jednak w tym wypadku właśnie o to mu chodziło. Puścił, trzymany poprzednio w rękach pistolet maszynowy i wyjął z kabury pistolet Daewo DP-51. Trzymając go w swojej prawej ręce, pewnym siebie krokiem, podszedł bardzo blisko do swoich przeciwników, niemal przykładając pistolet do głowy jednemu, a następnie drugiemu, po czym wystrzelił, mając nadzieję wywołać przy tym kolejnych przeciwników.

Amunicja: 12-2=10

Hoffman nie zauważył zbliżającego się wirusa. Po zabiciu przeciwników, nie słysząc ani też nie widząc, aby nadciągał ktoś, lub coś jeszcze, ruszył w ku wejściu.
- Tylko tyle? Cóż... - mówił do siebie
Po drodze schował z powrotem pistolet do kabury. Prowizorycznie wszedł do świątyni i rozejrzał się we wszystkie strony, sprawdzając kolejne napotkane zakamarki budynku. Mimo, iż był niemal pewien, że okolica jest już bezpieczna, wiedział, że niczego nie może być teraz pewnym, zatem nadal pozostawał czujnym.

Bezwarunkowym odruchem Hoffmana w sytuacji takiej jak ta, gdzie nagle usłyszał hałas z tyłu, było przykucnięcie i szybki odwrót. Nie wiedział jeszcze bowiem, z kim miał do czynienia, nawet nie zauważając, w którym momencie jego ręce znów chwyciły za pistolet maszynowy.
- Skurwydiabeł... - wymamrotał pod nosem widząc swojego przeciwnika, celując w niego ze swojej broni
Ostrożnie zaczął przechodzić łukiem w stronę wyjścia, starając się trzymać potwora wciąż w tej samej odległości. Mimo, iż nadzieja na to, że pozwoli mu wyjść aby walczyć na otwartym terenie była nikła, warto było spróbować, nawet jeśli padał deszcz.

Hoffman przyjrzawszy się przez chwilę zaistniałej sytuacji, wiedział, że będzie musiał pozabijać wszystkich jak tu stoją. Wobec tego, nie tracąc czasu, podniósł broń, aby móc lepiej wycelować, celując naturalnie w głowy swoich przeciwników, aby nie tracić na nich więcej niż 3 naboje, po jednym na każdego. Po trzykrotnym naciśnięciu na spust, chłopak niezależnie od rezultatu rozejrzał się jeszcze raz dookoła, sprawdzając czy przypadkiem nie czekają na niego kolejne niespodzianki.

Amunicja: 25-3=22