Patrick obudził się w nieznanym sobie pomieszczeniu. Leżał na materacu, a po jego prawej stronie leżał niski stolik i jedno krzesło. Prócz tych mebli, pokój stał pustkami. Nawet okno było zabite deskami, co utrudniało dostaniu się do niego nawet pojedynczych promyków światła. Chłopak nie wiedział od jak dawna leży w tym pomieszczeniu, jednak wydawało się ono przynajmniej obecnie, bezpieczne.

Z początku Patrick nie otrzymał żadnej odpowiedzi. Zdawało się, że nikogo w pobliżu nie ma. Dopiero po kilku chwilach drzwi od pokoju rozsunęły się na bok, a do pomieszczenia wszedł dorosły, nieprzeciętnie zbudowany mężczyzna.
- Wreszcie się obudziłeś. - Powiedział nieco oschłym głosem, po czym podszedł do Chłopaka, przysunął do niego krzesło i usiadł na nim, bacznie mu się przyglądając
Nie minęło dużo czasu, a do pokoju weszły dwie inne osoby. Była to dojrzała już Kobieta oraz znacznie młodszy mężczyzna. Prawdopodobnie byli oni jedną z ocalałych rodzin.

Kobieta wstała z siedzenia i zawróciła ku wyjściu.
- W porządku, ja przyniosę.
Mężczyzna zaś rozsiadł się w krześle i odchylił się na nim lekko w stronę Patricka.
- Nie przejmuj się tym. Choć muszę przyznać, że to co zrobiłeś było niemiłosiernie głupie. Nie wiem o czym myślałeś, czy chciałeś się zabić czy nie ale jeśli komukolwiek z nas będzie groziło przez Ciebie niebezpieczeństwo,Ciebie pierwszego rzucę im na pożarcie, jasne? - Uniósł się lekko po czym odpowiedział na drugie pytanie
- A o potworach... kogo to obchodzi? Trzeba wiedzieć tyle, żeby omijać je szerokim łukiem, żeby się do Ciebie nie dobrały.

Mężczyzna spojrzał dość dziwnym wzrokiem na Patricka kiedy wspominał o odejściu.
- Nie musisz odchodzić. Możesz zostać i nam pomóc. Aczkolwiek, jeśli będziesz chciał to Cię nie zatrzymuję.
Tymczasem kobieta wróciła z jedzeniem i postawiła je na półce obok chłopaka. Po chwili mężczyzna znów się odezwał.
- Jestem Marek. To moja żona Karolina oraz syn Marcin. A ty jak się nazywasz?

- W porządku. - odpowiedział mężczyzna - Ale mam jeszcze jedno pytanie. Natknąłeś się może na kogoś ocalałego, czy może nawet jakąś grupę? Słyszeliśmy przez radio o różnych obozach ocalałych, ale za każdym razem, kiedy do nich docieraliśmy, okazały się wyniszczone i opustoszałe. Teraz już nie otrzymujemy żadnych sygnałów. Myśleliśmy, że może ty czegoś się dowiedziałeś. Zawsze to jakaś informacja z zewnątrz. Prawdę powiedziawszy, od dawna nie wychodziliśmy z domu.

Jonathan ocknął się w jednym z najdziwniejszych miejsc, w jakich można się obudzić - na dachu. Siedział oparty o ceglany, wybrakowany komin, który lada chwila możne się rozpaść. Chłopak, lekko zamroczony, rozejrzał się wokół, podziwiając resztę zniszczonych budynków. Uwielbia takie klimaty. W końcu jednak się otrząsnął i delikatnie zaczął badać swoje ciało, sprawdzając, czy nie ma nic uszkodzonego. Upewniwszy się, że jest cały, dostrzegł obok siebie przedmioty, od których uśmiech rozjaśnił jego pobliźnione usta. Podniósł pochwę z nożem, przytroczył ją do paska i przypiął do uda, za pas wsunął też kij baseballowy. Swój wielofunkcyjny multitool, papierosy i zapalniczkę schował do saszetki ,,nerki'', a na koniec włożył mp3 do kieszeni bluzy a słuchawki, w których słychać było mocnego rocka zawiesił sobie na szyi. Westchnął głęboko, i dopiero teraz mózg, pozbywszy się myśli o najważniejszej czynności do wykonania, zaczął zadawać pytania: Jak się tu znalazł? Gdzie jest, co to za miejsce? Jak ma się stąd wydostać? Jace odetchnął kilka razy, po czym na czworaka podszedł do krawędzi dachu, coby nie było nieszczęśliwego wypadku. Spojrzał w dół - wysoko. Za wysoko, by można było skoczyć. Okna wręcz przeciwnie- zbyt nisko, aby można było się zwiesić z dachu i wskoczyć. Zaczął się przesuwać wzdłuż krawędzi, szukając jakiejś solidnie wyglądającej rynny. W końcu takową znalazł. Usiadł i kopnął w nią, aby sprawdzić, czy przy byle szarpnięciu się nie oderwie. Zsunął się z krawędzi dachu, złapał się jedną ręką rynny, drugą dostawił i już powoli schodził w dół, szukają dogodnego momentu by wejść przez wybite okno. Gdy był już na poziomie framugi, niespodziewanie ręka mu się omsknęła i zawisł na jednej dłoni. Wykonując nadludzki wysiłek złapał się wolną ręką parapetu, dostawił drugą, podciągnął się i wszedł przez okno do zrujnowanego, zakurzonego pokoju. Oparł się o ścianę, oddychając ciężko i czując, że serce zaraz mu wyleci z piersi. Odsapnął chwilę i rozejrzał się.

Jonathan zamrugał, słysząc głosy,ale niepewnie wyjaśnił sobie owe zjawisko swoim dziwnym umysłem lub po prostu przesłyszeniem. Na wszelki wypadek jednak chwycił nóż w jedną dłoń, a kij w drugą, i cichutko zaczął schodzić na niższe piętro po zrujnowanych schodach. Cisza dzwoniła mu w uszach, lekko zakłócana jedynie przez bicie jego serca i szybki oddech. Powolutku, kroczek za kroczkiem, zlazł na dół i począł skradać się w kierunku drzwi, za którymi rzekomo usłyszał głosy. Nagle wpadł na pewien pomysł. Przeczesał wzrokiem podłogę pod swoimi stopami, i wziął w dłoń kilka średnich kawałków gruzu. Cicho otworzył trzecie drzwi od strony tych ,,tajemniczych'', wsunął się za nie, rzucił dwoma kawałkami w głąb korytarza uzyskując głośny huk, i przymknął drzwi ze strachem czekając na rozwój akcji.