Chłopak po chwili usłyszał trzask w słuchawce, a następnie wydobywający się z niej męski głos.
- Przypominam, że potrzebujemy tylko leków, broni i amunicji. Żebyś nie zabierał stamtąd żadnego piwska! Rusz się, bo zaraz zacznie się ściemniać, a one lubią atakować w nocy. Jak zrobi się gorąco to spadaj stamtąd i daj znać chłopakom przez radio.
Niebo zaczęło się już robić czerwone od zachodu słońca, a chłopak mógł poczuć na skórze nieprzyjemny, chłodny wiatr. Był to znak do tego, aby się pośpieszyć.

Dom był wyjątkowo spokojny. Wręcz nazbyt spokojny. Dookoła, nawet po otwarciu drzwi z kopniaka, nie było słychać żadnych hałasów, ani też nie było widać żadnych ruchów. Po wejściu do środka, widać było, iż ten dom przeszedł swego rodzaju oblężenie. Ściany były gęsto pokryte od dawna już zakrzepniętą krwią. Nieliczne okna pozostawały zabarykadowane, co musiało oznaczać, że cała reszta okien również była zabarykadowana jednak coś musiało ów barykady sforsować. Po prawej stronie chłopaka znajdował się jak sądząc po zniszczonych już przez czas jak i ówczesne zamieszanie meblach, znajduje się niegdyś bogato wyposażony salon. Po swojej lewej stronie chłopak widział wejście do niezbyt dużej, aczkolwiek zadbanej kuchni, a tuż przed nim, rozciągały się schody na piętro.

Wchodząc po schodach, narobiwszy nieco hałasu, chłopak po chwili usłyszał odgłos podobny do tupania. Nie wiedział co było źródłem tego hałasu, lecz był to wyraźny znak, aby być czujnym. Dźwięk nie ustawał, powtarzał się regularnie, w krótkich odstępach czasu. Po chwili, nagle rozległ się ponownie trzask w radiu.
- Hej, Adrian? Słyszysz mnie? Długo tam Ci się jeszcze zejdzie?

Kiedy chłopak wszedł na górę, zauważył przed sobą kilka pokoi. Hałas dokładnie pokazywał mu, w którą stronę powinien się udać. Niektóre ze stopni na schodach, na które chłopak stawiał nogę niemiłosiernie trzeszczały. Mimo tego, dookoła zdawała się panować bezwzględna, w pewnym sensie przerażająca cisza.

Kiedy chłopak otworzył, a w zasadzie wyważył drzwi, nie spotkał w nim nikogo, ani niczego, co mogło by mu zagrozić. Pokój był opuszczony już od dawna oraz kompletnie zniszczony. Gdzieniegdzie widać było plamy krwi na jasnych, lekko różowych ścianach, a na jednej z szaf, ślady jakby po pazurach jakiejś bestii. W futrynie okna zwisał jakimś cudem jeszcze się trzymający, drewniany fragment okna, który połamany, poruszany przez wiatr stukał co raz w rynnę tuż obok, wywołując wcześniej słyszany dźwięk. Wówczas zdać by się mogło, że chłopakowi nic nie grozi, a dom jest bezpieczny. Jednak nic bardziej mylnego. Nie minęła chwila od otworzenia przez chłopaka drzwi, a tuż z tyłu, z sąsiedniego pokoju, z ciemności wyłonił się zombie, który od razu rzucił się na chłopaka, przewracając go na ziemię, i usilnie próbując ugryźć go.

Adrian dźgając zombie na oślep, trafił wpierw na ramię. Pech chciał, iż jego nóż wbił się pomiędzy kości potwora, przez co trudno było go wyjąć. Trzeba będzie mocno za niego szarpnąć, aby coś na to zaradzić. Jednak jak by nie patrzeć w tej pozycji, było by to strasznie trudne o ile w ogóle możliwe, zatem chłopak musiał coś szybko wykombinować, gdyż zombie nie dawał za wygraną i napierał coraz bardziej, kierując się instynktem zdobycia pożywienia.

Po chwili szarpania z zombie, Adrianowi w końcu udało się go z siebie zrzucić, jednak było to trudne ze względu na to, że stwór cały czas się wiercił napierając na chłopaka coraz mocniej. Kiedy chłopak znalazł się już ,,na górze", jego przeciwnik nadal się szarpał i machał rękami na wszystkie strony, a ze względu na to, jeszcze trudniej było wyjąc nóż z jego ramienia. Dobrze by było najpierw postarać się je unieruchomić.