Cały teren stacji benzynowej wyglądał jakby przeszło przez niego tornado. Powywracane, zniszczone samochody, niektóre nawet zupełnie spłaszczone, wgłębienia w ziemi sięgające nawet dwóch metrów, a na niej, leżące, powywracane słupy. Widać było również ogromny wpływ ognia, na wszechobecne zniszczenia. Sama stacja benzynowa była w kompletnej ruinie. Nie wiadomo nawet było w jaki sposób dach nadal utrzymuje się na pozostałych trzech i tak już zniszczonych ścianach. Nie wiadomo było co tutaj zaszło, jednak obecnie było tu bardzo spokojnie, a w pobliżu nie było nikogo widać.

Wchodząc na stację leżącą w kompletnej ruinie, z pośród gruzów nie dało się znaleźć niczego przydatnego. W miejscach, w których winny leżeć najróżniejszego rodzaju artykuły, znaleźć można było jedynie gruz z zawalonej ściany. Pozostałe, choć w ruinie, wciąż trzymające się ściany, pokryte były zakrzepniętą krwią. Widocznie w tym miejscu musiały mieć miejsce zażarte walki, najprawdopodobniej z wirusem. Jednak po chwili słychać było wystrzał z broni palnej. Zaraz po nim, dwa kolejne. Było to dość dziwne biorąc pod uwagę to, jakie oblężenie przeszło to miasto, jednak taki odgłos jednoznacznie świadczył o tym, że na zewnątrz pozostał ktoś żywy...

Oczom schowanego chłopaka ukazał się uciekający, czarnoskóry, łysy mężczyzna w sile wieku. Nosił kamizelkę jednak bez lepszego wyposażenia. Ów mężczyzna wyraźnie kulał, a po przebiegnięciu jeszcze kilku metrów od czasu, aż dostrzegł go Michael, przewrócił się, nie mając już siły dalej biec. Wyraźnie przed czymś uciekał. Tym czymś, jak się szybko okazało, była grupa uzbrojonych ludzi w ciemnych kombinezonach, maskach przeciwgazowych na twarzach, oraz charakterystycznym logiem na ich ramionach. Jedna osoba z grupy wyrwała się przed szereg. Podchodząc do przewróconego mężczyzny i stojąc nad nim niczym kat, wycelowała trzymając w jednej ręce pistolet, prosto w jego głowę, po czym bez chwili wahania, oddała strzał.

Widząc wychodzącego z ukrycia, nieznajomego bliżej mężczyznę, grupka widzianych przez niego, uzbrojonych ludzi od razu skierowała lufy swoich broni prosto w jego stronę.
- Nie ruszaj się! - powiedział jeden z nich, po czym podchodząc do niego kontynuował - Na kolana i ręce na kark! Jeden fałszywy ruch i masz kule we łbie.
Kiedy zamaskowany mężczyzna, jak można było łatwo wynieść po głosie, podchodził do Michaela, reszta członków grupy ubezpieczała go, w razie gdyby ich potencjalne zagrożenie miało wykonać jakiś niepożądany ruch.

- To ja tu zadaję pytania - Powiedział znajdujący się najbliżej Michaela mężczyzna, po czym zaczął go przeszukiwać
Kiedy już skończył, znów zaczął mówić, przestając wpierw celować w chłopaka. Podobnie też, zrobili chwilę później pozostali członkowie grupy.
- Możesz wstać, ale ręce na widoku. Coś za jeden i jak udało Ci się tutaj przetrwać? Ktoś Cię ugryzł? Podrapał? - A mówiąc to, mówił szybko, z głosem nie tolerującym odmownej odpowiedzi, a nawet nieco z grozą, mimo, iż obecnie nie stanowił on dla nich zagrożenia

Mężczyzna prychnął nieprzyjaźnie kiedy Michael skończył mówić.
- Heh... w porządku. Nie stanowisz dla nas zagrożenia, a nawet możesz się nam przydać. Powiedz, nie szukasz przypadkiem zatrudnienia w korporacji? Wynagrodzenie potrafi być bardzo opłacalne... Choć jeśli wolisz zostać tutaj, nie będę Cie powstrzymywał...
Odwracając się, opierając swoją broń o ramię, i wracając do swojego oddziału, bez oczekiwania na odpowiedź, mężczyzna po chwili znów się odezwał:
- Możesz podnieść swoją broń. Wierzę, że nie jesteś na tyle głupi, żeby zacząć do nas strzelać. To jak? Nie mamy całego dnia. Idziesz z nami, albo zostajesz.

Mężczyzna odpowiedział wpierw skinieniem głowy na zgodę Michaela, po czym po chwili znów zaczął mówić.
- W porządku. W takim razie chodź z nami. My wykonaliśmy już swoje zadanie tutaj i zamierzamy się ewakuować.
Chwilę potem, mężczyzna przyłożył dwa palce do radia przy uchu i zaczął mówić jakby do siebie.
- Tu Dranton. Zadanie wykonane. Udajemy się do drugiego punktu ewakuacyjnego.
Po chwili czekania, popatrzył po reszcie oddziału, która również była wyposażona w radio i skinął do nich głową.
- Słyszeliście go. Mamy 20 minut. Streszczajmy się.
Po czym nie czekając na Michaela, ruszyli w bliżej nieznanym mu kierunku, biegnąc truchtem.

Biegnąc tak, cała grupa wraz z Michaelem nie napotkała po drodze większych trudności. Zachowując bezwzględną ciszę, nawet przy wykańczaniu sporadycznie napotykanych na swej drodze przeciwników, hałas ograniczany był do absolutnego minimum, aby nie ściągnąć na siebie większego niebezpieczeństwa, ani tym bardziej, nie opóźniać zanadto pozostałych towarzyszy. Widać było jak na dłoni ich niemal doskonałe drużynowe zgranie. Bieg nie należał do najszybszych, zatem Michael nie powinien mieć trudności z nadążeniem za resztą. Wówczas, kiedy już upłynęło około 15 minut, cała grupa na rozkaz dowódcy zatrzymała się przed jednym ze szkolnych boisk, jakby na coś oczekiwała. Po chwili dowódca ponownie zaczął mówić przez radio.
- Jesteśmy na miejscu. Czekamy na ewakuację... rozumiem. - dodał po chwili, po czym odwrócił się w stronę oddziału
- Helikopter miał małe utrudnienia, ale przybędzie tu za chwilę.