Sethemar siedział spokojnie w swoich czterech kątach, zajmując się swoimi sprawami. Był ranek, a dzień zapowiadał się na jeden z lepszych ostatnimi czasy. Słońce świeciło jasno na bezchmurnym niebie. Żadne bardziej mylne wrażenie. Spokój poranka został po kilku chwilach zakłócony przez dobiegające zza drzwi kobiece wrzaski.
- Pomocy! Jest tu kto!? Zadzwońcie po karetkę! Wytrzymaj jeszcze trochę tato. Ktokolwiek!
Kobieta o długich kasztanowych włosach, po około 40-stce jak mogło się wydawać na pierwszy rzut oka, ubrana w luźną letnią sukienkę, siedziała kilka metrów od drzwi wejściowych Sethemara. Na jej udach ułożona była głowa leżącego na ziemi mężczyzny w podeszłym wieku. Jak nie trudno było się domyśleć po jej słowach, był to jej ojciec, który teraz obficie krwawił i czasem dostawał drgawek. Widać stracił dużo krwi.

Kobieta starając się utrzymać przy życiu, powoli odpływającego w zaświaty starszego mężczyznę, wciąż do niego mówiła, a że znajdowała się w głębokim szoku, jej głos charakteryzowały jąkania, uniesiony ton, niemal krzyk. W jej oczach zaś widać było głęboką rozpacz. Po chwili widząc jak ktoś wychodzi przez drzwi bliżej nieznanego mieszkania, kobieta poczuła chwilową ulgę, będącą dla niej promieniem nadziej w tej mrocznej chwili. Nie słuchając tego, co chłopak ma do powiedzenia, od razu, kiedy tylko go ujrzała, zaczęła znów krzyczeć, niezależnie od tego, jak bardzo zdołała się uspokoić.
- Dzwoń po karetkę, on się wykrwawi! Szybko!
Rozpacz kobiety była tak głęboka, że aż zaraźliwa. Sam mężczyzna znajdował się w makabrycznym stanie, zatem jej reakcja nie była niczym dziwnym. Jego obficie krwawiąca, nie wiadomo z bliższa z jakiej przyczyny szyja, rozcięta mniej więcej w połowie wysokości, widocznie budziła obrzydzenie w próbującej go utrzymać kobiecie. Mimo tego, starała się ze wszystkich sił, aby pomóc starcowi, mocno zaciskając swymi drżącymi z przerażenia, delikatnymi, nigdy nie poddanymi ciężkiej pracy dłońmi, szyję starca, aby możliwie najlepiej jak to możliwe zatamować krwawienie, mimo, iż przez to była cała ubrudzona we krwi.
Przyczyna krwawienia mężczyzny była nieznana. Niewątpliwie ta niewiedza, była swego rodzaju zagrożeniem dla pobliskich osób. Mimo tego, kobieta wyraźnie nie dbała o to. Zależało jej tylko na tym, aby jej ojciec przeżył. Widać pozory mylą, a zapowiadający wspaniały dzień, spokojny poranek jest tego doskonałym przykładem.

Mimo iż Sethemar usiłował wprowadzić nieco spokoju do obecnej atmosfery, jego wysiłki poszły na marne. Rozpacz i panika Kobiety nie ustawały i zapewne długo jeszcze nie ustaną. Jednak jej zachowanie w owej sytuacji było jak najbardziej uzasadnione skoro na jej oczach umierała bliska jej osoba. Słysząc strzał, kobieta odruchowo opuściła głowę, a jej ręce drgnęły, by złapać za bolącą ją głowę jednak pośpiesznie wróciły do uciskania rany.
- Jak to nie żyje skoro oddycha. Dzwoń szybko po karetkę ty skurwysynu! - jej krzyki zaczynały brzmieć coraz bardziej desperacko, jakby zaraz miała się rzucić na chłopaka w swojej złości
Wtem nagle kobieta znacznie posmutniała. Opuściwszy głowę w dół, zdawało się jej, iż mężczyzna przestał już oddychać. Podręcznikowo, odchyliwszy wpierw poszkodowanemu głowę do tyłu, przyłożyła swoje ucho do jego ust, patrząc na jego klatkę piersiową. Jej po chwili lejące się gęstym strumieniem łzy, były wyraźnym znakiem tego, że mężczyzna przestał oddychać. Nie mogąc pogodzić się z tym faktem, nieznajoma od razu przystąpiła do resuscytacji wprowadzając dwa wstępne oddechy, a następnie uciskając 30 razy klatkę piersiową mężczyzny. Od razu po tym przyłożyła ponownie ucho do jego ust. Wtedy zdawać się mogło jakby mężczyzna poruszył nieco ustami. Kobieta usłyszała dziwny, cichy szept, a powieki jego oczu poruszyły się. Mimo tego, kobieta nawet przez chwilę nie wyczuła jego oddechu. Przy ponownym wprowadzeniu dwóch oddechów, kobieta poczuła przeszywający ból na ustach. To ów mężczyzna mimo, iż nie oddychał, był w stanie poruszyć się o własnych siłach i odgryźć jej usta. Widok oddzielających się ust od reszty twarzy kobiety był przerażająco obrzydliwy, a komponując się z jej głośnym do bólu z przerażenia krzykiem, oraz lejącą się dookoła krwią, mógł przyprawić chłopaka o mdłości. Nie minęło kilka sekund, a mężczyzna już leżał na nieznajomej gryząc ją jeszcze bardziej w nieokiełznanym szale. Dla Sethmara powinno być już oczywistym, co przed chwilą zaszło. Był to jasny bodziec do tego, aby brać czym prędzej nogi zapas, póki miał okazję, zanim sytuacja na dobre się pogorszy.

Po kopnięciu, zombie faktycznie, oderwał się od swojego posiłku, obijając się o przeszkody, przez które nie był się w stanie przebić. Wiercąc się, niezdarnie usiłując wstać na nogi, prawie mu się to udało, i już szykował się do zaatakowania Sethemara. Jednak został powstrzymany przez wystrzelone przez niego kule, prosto w jego głowę. Zombie zaraz po tym osunął się bezwładnie na ziemię, i tak już został. Podczas oddanego przez chłopaka strzału, krew mężczyzny zakrwawiła już niemal doszczędnie sukienkę nieznajomej, która zakrywała dłońmi swoje usta i z przerażenia i z powodu ogromu bólu, patrząc z przerażeniem na to co się teraz stało. Była w tym momencie na granicy obłędu. Wiła się nienaturalnie po podłodze, i zaczęła się powoli odsuwać od zabójcy swego ojca, jęcząc z przerażenia, obawiając się nieuniknionego.

Kobieta zabryzgana krwią, cofając się coraz bardziej i coraz szybciej do tyłu, zaczynała już popadać w obłęd.
- Nie podchodź! Uciekaj ode mnie!
Nie zajęło jej dużo czasu zerwanie się na nogi, w końcu nie była ona na tyle ranna aby nie mogła chodzić, po czym zaczęła uciekać ile sił w nogach. Tymczasem na zewnątrz zaczęło się robić tłoczno. Przez okna widać było chodzącą tu i ówdzie policję, a nawet można było dostrzec członków oddziału do walki z bioterroryzmem B.S.A.A. Nie trudno było się domyśleć, że za chwilę otoczą oni mieszkanie Sethemara, zatem to był odpowiedni moment na ucieczkę z niego. Utwierdzić w tym przekonaniu, powinien również fakt tego, co się stało niedługo potem jak kobieta zaczęła uciekać. Mianowicie, kiedy kobieta wyszła już za drzwi, będąc widoczną zarówno dla ludzi na zewnątrz jak i nadal dla studenta, dostała ataku furii i z zakrwawioną twarzą rzuciła się w stronę otaczających wejście oddziałów. Rezultatem tego działania była szybka śmierć w wyniku rozstrzelania. Słychać było kilka wystrzelonych z broni palnej serii, a kobieta leżała już na ziemi, jeszcze bardziej zakrwawiona niż poprzednio.

Kiedy Sethemar przeszedł przez drzwi, nie spotkał się z przyjemną reakcją otaczających go, uzbrojonych ludzi. Żadnego z nich zdawały się nie obchodzić jego słowa. W końcu jeden z nich, zdający się być wyższy rangą, chwycił za megafon, i zaczął mówić.
- Rzuć broń i podnieś ręce do góry! Następnie uklęknij i załóż ręce na kark!
Wobec tak wielkiej grupy uzbrojonych ludzi, trudno było na jakiekolwiek negocjacje, bowiem każdy z nich wyglądał śmiertelnie poważnie, celując do chłopaka, jakby w każdej chwili byli gotowi rozstrzelać go jak kobietę, która również przed chwilą wyszła przez te same drzwi.

Sethemar nie spotkał się z żadną odpowiedzią ze strony funkcjonariuszy. Jednak po chwili, zza barykady ustawionej z samochodów w promieniu kilkunastu metrów od chłopaka, zaczęły wyłaniać się pewne postacie w białych, szczelnych kombinezonach. Kilku z nich było uzbrojonych, a jeden z nich niósł pewną walizkę o nieznanej zawartości. Wszyscy zbliżali się do chłopaka jakby w złych zamiarach. Jednak jak szybko się okazało, wszyscy ci, którzy byli uzbrojeni, weszli do budynku. Reszta, nieuzbrojonych i bliżej nieznanych ludzi, założyła Sethemarowi na ręce kajdanki jakby był o coś podejrzany.
Podczas gdy podnosili go, łapiąc za ramiona z ziemi, policjanci przepuszczali białą furgonetkę, która podjeżdżała tuż koło naukowców. Drzwi szybko się otworzyły, a tajemnicze postaci w skafandrach, ruszyły wraz ze studentem w jej kierunku.