Kiedy Sethemar przykucnął, oddział otworzył ogień, strzelając seriami w kierunku nieumarłych. Widać było jak na dłoni, że to przywódca posiada do tego najpewniejszą rękę. Podczas ostrzału, jeden z ludzi w kombinezonach, podszedł do kucającego Sethemara i złapał go pod ramię, odciągając szybko, lecz ostrożnie w dół schodów, drugą ręką strzelając z MP5-tki. Kiedy już uporali się ze wszystkimi zarażonymi, dowódca podszedł do Sethemara.
- Mówiłem Ci, żebyś się nie ruszał. Zrobisz jeszcze raz coś tak głupiego, a możesz nie liczyć na naszą pomoc.
Po skończeniu zdania, odwrócił się w stronę reszty oddziału:
- Teraz musimy być bardziej ostrożni. Strzały na pewno zwróciły ich uwagę. Ruszamy.
Po czym weszli żwawo po zakrwawionych i okrytymi zwłokami schodach, zabezpieczając wejście do mieszkania, z którego uprzednio wyszły potwory, z oczywistym zamiarem wejścia do niego.

Oddział powoli wkraczał do pokoju w taki sam sposób w jaki  weszli do budynku, za drzwiami nie znajdowało się nic oprócz ciała samobójcy dyndającego na sznurze przywiązanym do żyrandola i z brzuchem rozszarpanym przez zarażonych, stąd się brała ta krew. Po chwili  dowódca spojrzał w stronę drzwi i uciszył zespół.
- Słyszeliście? Coś tam szurało, wracamy!
Cały  oddział włącznie z Sethemarem ruszył w stronę schodów, na dole było  widać leżącego Matt'a. Oddział schodził bardzo powoli, a to nagłe znikanie i pojawianie się ich człowieka było dziwne dla wszystkich tam obecnych.

Gdy Seth podszedł do ciała i zaczął je przeszukiwać, podbiegł do niego dowódca i szybko go odciągnął od tego zajęcia.
- Odsuń się od niego! Czy ty do kurwy nędzy pozbyłeś się rozumu? On może być zakażony.
Gdy skończył to mówić wskazał na dwóch ludzi i wydał im rozkaz sprawdzenia Matta. Sprawdzanie czy nie jest ugryziony nie przyniosło rezultatów, był "czysty". Gdy sprawdzili puls zdziwili się ponieważ go nie było, a jego klatka piersiowa się ruszała, szybko zrozumieli o co chodzi i chcieli wstać jednak dla jednego było już za późno. Został ugryziony w rękę, a zęby przebiły się przez skafander, nie było to mocne ugryzienie lecz zdołało przebić skórę. Matt szybko dostał kulkę w łeb i zamilkł. Wszyscy byli zdziwieni i przestraszeni. Dowódca spojrzał na Seth'a.
- Masz swoją broń, może ci się przydać, nie licz jednak na nasza uprzejmość, jak zrobisz coś głupiego to bez zastanowienia sam wpakuje w ciebie naboje ze swojego magazynka.
Mówiąc to oddał chłopakowi jego Makarova.

Dowódca patrzył oszołomiony przez chwilę jednak szybko wróciło mu logiczne myślenie, spojrzał na Setha i powiedział.
- Lekarstwo jest w aucie, szybko chodźmy tam, a może uda nam się powstrzymać rozprzestrzenianie się wirusa.
Gdy tylko powiedział te słowa skierował się w stronę wyjścia, ugryziony mężczyzna wyraźnie opadał z sił i coraz wolniej biegł.

Dowódca spieszył się na tyle, że nawet nie zwrócił Sethowi uwagi na to, że ma nie wydawać rozkazów jego ludziom. Pogonił do wyjścia szybkim tempem razem z Sethem do wyjścia. Gdy stali przed drzwiami i w nie zapukali odezwał się tajemniczy głos.
- Teren został zamknięty z powodu epidemii wirusa, zostaliście poddani kwarantannie. Jeżeli spróbujecie opuścić budynek bez zezwolenia zostaniecie natychmiastowo zneutralizowani.
Sytuacja rozwijała się w bardzo złym kierunku.

Po kolejnym zapukaniu komunikat został powtórzony i dało się słyszeć dźwięk odbezpieczania broni, przez małą szparę w drzwiach widać było sporo uzbrojonych ludzi celujących w kierunku drzwi.
- To chyba musimy znaleźć inną drogę bo te kutasy nas nie wypuszczą, tylko co zrobimy z rannym?
Dowódca mówiąc to zrobił się wyraźnie milszy dla Setha i wyglądał na zmartwionego, wiedział co należy zrobić z rannym członkiem oddziału lecz chciał jeszcze poszukać innego rozwiązania.

Dowódca wyjął swój pistolet i pewnie chwycił za jego spust, nie był pewny czy chce to zrobić lecz wiedział, że musi. Ruszyli w stronę z której przybyli i zastali tam konającego członka oddziału wraz z drugim wypatrującym zagrożenia i próbującym ocucić umierającego. Dowódca wycelował mu w głowę i spojrzał na Setha.
- Nie możemy się narażać, a on by nas spowalniał. Nie zdążymy teraz z lekarstwem.
Po czym jego wzrok przeniósł się na leżącego przed nim, ledwo żywego żołnierza i pociągnął za spust.