Sethemar został siłą zaciągnięty do furgonetki, a jego oprawcy nie byli przez nikogo zatrzymywani. W samochodzie czekał już na niego, mocno przytwierdzony do podłoża, z pasami bezpieczeństwa materac na podnośniku. Chłopak szybko został do niego siłą przypięty. Po chwili usłyszał głos, jednego z naukowców, który nie odzywał się od samego początku, podobnie jak pozostali.
- Co tam się stało? Jest ich więcej? Ugryźli Cię? Podrapali? Miałeś kontakt z wirusem wcześniej? - Zadawał pytania szybko, po chwili milknąc dając Sethemarowi czas na odpowiedź

Nieznajomi w skafandrach słuchając uważnie wszystkiego co powiedział chłopak, wciąż zadawali tylko kolejne pytania.
- Miałeś kontakt z ich śliną albo krwią? Czy jedno albo drugie dostało Ci się do oczu albo do ust-
Po chwili, słysząc trzask w krótkofalówce mężczyzna na chwilę przerwał.
- Tu Bravo! - głos z radia był wyraźnie wystraszony
- Melduj bravo - odpowiedział stojący obok Sethemara naukowiec - znaleźliście coś? Zabezpieczyliście teren?
- Tak nam się wydawało. Ale TO, pojawiło się znikąd. Większość oddziału została wybita. Przyślijcie posiłki.
- Bravo, mów, co zobaczyłeś!
- To cholerne bagno! To na pewno Wirus-
Głos w krótkofalówce się urwał, jakby ona sama się popsuła.
- Powtórz transmisję Bravo. Jaki to był Wirus? Bravo!
Po chwili mężczyzna uderzył pięścią w ścianę furgonetki.
- Kurwa jego mać! - wykrzyczał, po czym znowu podszedł do chłopaka, i był znacznie bardziej nieprzyjemny niż poprzednio
- Co tam się do cholery stało!? Co widziałeś? Gadaj!

Po dłuższej chwili jazdy, dowódca uderzył dwukrotnie w ścianę wozu, za którą najprawdopodobniej znajdował się kierowca. Ten szybko się zatrzymał, lecz nie było to gwałtowne hamowanie. Słychać było jak kierowca wysiada z samochodu, po czym po chwili otwiera tylne drzwi.
- O co chodzi? - Zapytał kierowca
Po chwili odpowiedział Dowódca:
- Nie możemy go zawieść do ośrodka. Mógł zostać zarażony. Zawracamy!
- To nie lepiej go zabić!? Skoro jest zarażony to krótka piłka. Nikt tego nie zauważył.
- Nie powiedziałem, że jest zarażony, tylko, że mógł zostać zarażony. Ja tu wydaję rozkazy, więc nie zapominajcie się żołnierzu. - kontynuując spojrzał jeszcze raz na Sethmayera, a przynajmniej odwrócił głowę w jego kierunku, ponieważ trudno było dostrzec jego twarz zza szybki skafandra
- On może nam się jeszcze przydać.
Kierowca skinął głową i zamknął wielkie drzwi, po czym wrócił za kierownicę. Nie minęło sporo czasu, a furgonetka z powrotem znalazła się obok mieszkania Sethmara.  Zdawali się przybyć tam nawet dwa razy szybciej, lecz dało się odczuć nieco brawurową jazdę kierowcy.
Po chwili mężczyźni zaczęli wysiadać, odpinając przy tym Sethemara.

Po odpięciu Sethemara, naukowcy po chwili wyciągnęli go wraz ze sobą z pojazdu, uprzednio zabierając ze schowka w furgonetce swoją broń, czyli pistolety maszynowe Mp5. Po chwili chłopak usłyszał odpowiedź na swoje pytanie.
- Nie wiem czy mówisz nam całą prawdę czy coś ukrywasz. Prawdę powiedziawszy nie chce mi się wierzyć, że niczego wcześniej nie zauważyłeś. Nie wiemy również, czy jesteś zarażony, więc nie możemy Cię zabrać do żadnego ośrodka. W takiej sytuacji wniosek jest prosty. Idziesz z nami. Muszę się dowiedzieć, co tam się stało.
Po chwili spojrzał na każdego członka oddziału, których było sześciu. Zatem z dowódcą i Sethemarem łącznie ośmiu. Po chwili mężczyzna dał ręką sygnał do marszu.
- Ruszamy.
A słysząc to Sethemar po chwili poczuł jak jeden z naukowców z tyłu, popycha do przodu jak jakiegoś więźnia.

- Wystarczy, że my mamy broń. - odpowiedział stanowczo mężczyzna na pytanie Sethemara
- Ciesz się, że nie masz na rękach bransoletek, bo powinieneś je właśnie nosić jako potencjalne zagrożenie.
Tymczasem oddział był już niemal u progu drzwi, otoczonego przez policję, i nie tylko policję budynku. Czego złego by nie mówić o tej ekipie, była ona dobrze zorganizowana. Jej członkowie wchodzili przez drzwi dwójkami powoli, rozglądając się uważnie na boki, a nawet na górę, starając się dokładnie zabezpieczyć teren. Kiedy już wszyscy znaleźli się w środku, dowodząca znów zaczął mówić.
- W porządku. Przyszliśmy tutaj ustalić co się stało i odnaleźć członków Bravo żywych lub martwych.
Po chwili drzwi za ludźmi w białych skafandrach oraz Sethemarem zamknęły się. Słychać było dziwne odgłosy dochodzące z zewnątrz oraz duży ruch.

Dowódca wyraźnie zignorował Sethemara, rozglądając się po okolicy, podobnie jak inni.
- W porządku. Zdaje się być spokojnie.
- Zbyt spokojnie - dodał po chwili żeński głos, spod jednego z białych skafandrów
- W każdym razie, nie mamy chwili do stracenia. Ruszamy. - a mówiąc to, wydał sygnał ręczny, podobny jak przy wchodzeniu do budynku - Tylko uważajcie gdzie stawiacie kroki. Oczy dookoła głowy.
Pierwsza dwójka z przodu ruszyła ku drzwiom do mieszkania Sethemara. Stojąc uważnie i w skupieniu po obu bokach futryny, jedna z tych osób, stojąca bliżej klamki otworzyła drzwi, a druga w tym czasie celowała bronią do środka, na wypadek gdyby coś zza nich wyskoczyło. Jak się okazało, z tego co mógł dostrzec oddział, teren był czysty.
- Wchodzimy. - powiedział dowódca, po czym kolejne osoby zaczeły wchodzić do środka, uważnie zabezpieczając teren, pokój po pokoju, kąt po kącie.

Kiedy oddział wszedł do środka, i przeszukał już dokładnie cały teren, z powrotem wszyscy jego członkowie powrócili pod drzwi.
- Wszędzie czysto. W takim razie ruszamy do następnego mieszkania. - powiedział dowódca
- Zaraz. - odezwał się jeden z członków oddziału - Kogoś brakuje. Kto miał pilnować drzwi? Matt.
Po chwili dowódca znów odezwał się, lecz tym razem przez radio.
- Matt? Co jest? Gdzie żeś polazł? Matt!
Nie otrzymawszy żadnej odpowiedzi od towarzysza, kapitan po chwili znów zaczął mówić.
- Idziemy do następnego mieszkania ale tym razem idziemy razem. Oczy dookoła głowy. Musimy go znaleźć.
Wychodząc na klatkę schodową, zaczęli chwilę później wchodzić po schodach na górę. Ich uwagę przykuła ściekająca z wyższego piętra na podłogę krew...

- Czekaj! - Zawołał dowódca oddziału, widząc oddalającego się od nich studenta i choć będąc nieco spóźnionym, ruszając za nim
Kiedy Sethemar doszedł już do końca schodów, przed kolejnym piętrem, drzwi po jego prawej stronie zostały siłą wyważone. Wraz z nimi wypadł z nich zarażony człowiek, bezwładnie opadając na leżące już na ziemi drzwi. Zaraz za nim, wyszło kilku innych, depcząc upadłego, i zbliżając się niebezpiecznie do Sethemara.
- Cofnij się! - niemal wykrzyczał dowódca, przygotowując swoją broń do strzału, mierząc w stojących za chłopakiem zainfekowanych