Hoffman wraz z oddziałem, opuszczając już dawno temu strefę działania wokół ostatniego celu, przybył wraz z oddziałem dowodzonym naturalnie przez Cristinę Yamato. Po długiej wędrówce wreszcie dotarli na obrzeża miasta, gdzie zdawało się być znacznie spokojniej. Z racji problemów z ostatnio zaproponowaną przez dowództwo strefą ewakuacyjną, wyznaczono oddziałowi Cristiny inną, na terenie obrzeży miasta, gdzie było znacznie bezpieczniej.
- Wywinęli nam niezły numer z tą ewakuacją - zaczął mówić Hoffman spokojnym, i możliwie cichym głosem aby nie zwabić w swoim kierunku nieprzyjaciół - Nie zdziwił bym się, gdyby nas tutaj zostawili. Co o tym myślisz?
Jego pytanie było wyraźnie skierowane do jego przełożonej. Nie patrzył wówczas na nią, lecz trzymał szyk, i patrzył w swoim kierunku, wypatrując ewentualnego zagrożenia.

- Zdajesz się być tego strasznie pewna... - odpowiedział Hoffman na pytanie dowódczyni - Naprawdę jesteśmy, aż tak wyjątkowi? Czuję się wyróżniony... - a w jego głosie słychać było wyraźną nutę sarkazmu
Kiedy Christina powstrzymała oddział, łącznie z Hoffmanem przed oddaniem strzału, on zgodnie z jej rozkazem opuścił broń, dając jej spokojnie zwisać na pasie nośnym, a następnie, stosując się do jej rozkazu, wyjął nóż z pochwy umieszczonej po lewej stronie klatki piersiowej i zaczął pewnym krokiem podchodzić do zombie. Mimo, iż jego przeciwnik był otępiały, z czego chłopak doskonale zdawał sobie sprawę, wolał nie podchodzić do niego z przodu, a zatem zajść go z boku. Kiedy znalazł się już w odległości około 2 metrów, wyraźnie przyspieszył tempa i usiłował wbić zarażonemu nóż w głowę

Hoffman po wykończeniu przeciwnika, niezwłocznie powrócił do utrzymywania szyku, a słysząc po chwili jak woła go Christina, równie szybko zjawił się obok niej, wyczekując na kolejne rozkazy. Kiedy już wysłuchał tego, co ma do powiedzenia, od razu odpowiedział:
- Zrozumiałem. Robi się.
Z kolei słysząc chwilę później jej pouczenie zmarszczył brwi.
- Wolał bym, żebyś nie traktowała mnie jak nowicjusza... wiem o tym doskonale, dlatego mam przy sobie antidotum.
Po czym kiedy skończył mówić, Hoffman natychmiast udał się w kierunku wyznaczonego budynku biegnąc truchtem. Jego kondycja pozwalała mu na to, aby przebiec dość spory dystans truchtem, jak wymagał tego poniekąd wojskowy dryl oddziałów umbrelli.

Cała ta sytuacja wydawała się Hoffmanowi co najmniej podejrzana.
- A to co do cholery? - powiedział do siebie słysząc odgłos przypominający płacz
Kiedy chwile później, kot wyskoczył mu sprzed drzwi, odruchowo złapał za pistolet maszynowy i wycelował w jego kierunku. Hoffman był bowiem wystarczająco daleko aby móc sobie pozwolić na strzały, nie narażając przy tym swojego oddziału na wykrycie przez nosicieli wirusa. Nie widząc niczego podejrzanego przy wejściu, szybko wszedł do środka, rozglądając się uważnie, zabezpieczając wzrokiem każdy kąt pomieszczenia, poszukując czego kolwiek, co było by w stanie się poruszyć o własnych siłach.

Owa sina dłoń, niewątpliwie przyciągnęła uwagę chłopaka. Jednak dochodząc do wniosku, iż piwnica może na niego zaczekać, wolał wpierw zabezpieczyć górę. W tym celu udał się po zauważonych uprzednio schodach, idąc ostrożnie, przy okazji trzymając pistolet maszynowy zawsze w gotowości, kiedy tylko przekraczał jakiś próg, aby nie zostać zaskoczonym na wypadek ewentualnego ataku. Idąc tak, przyłożył dwa palce do prawego ucha z radiem:
- Pierwsze piętro czyste*. Idę na drugie. - powiedział do dowódczyni, nie wyczekując specjalnie na odpowiedź

// * - W Japonii parter to pierwsze piętro\\

Hoffman usłyszawszy melodię zatrzymał się w półkroku na schodach.
Co to ma być do cholery?
Po chwili, wchodząc dalej lecz znacznie bardziej ostrożnie, rozejrzał się po wszystkich drzwiach. Naturalnie, wpierw przekroczył próg tych otwartych, aby dowiedzieć się, co wywołuje ten hałas. Podchodząc do pozytywki, pierwsza myśl jaka go naszła była taka, iż ktoś musiał ją uprzednio włączyć lub nakręcić. Zatem kiedy tylko znalazł się w jej pobliżu, od razu odwrócił się za siebie, celując jakby w kogoś, kto miał by wówczas za nim stać, po czym rozejrzał się dokładnie po pokoju, wypatrując zagrożenia. Był święcie przekonany o tym, iż coś go zaatakuje. Jeśli nie za krótszą, to dłuższą chwilę. Usłyszawszy ponownie płacz, chłopak zamarł w bezruchu.
- Mam dosyć zabaw z tym dzieciakiem. Zaraz mu wpakuję kulę w łeb jak się nie uciszy... - mówił cicho do siebie
Rozejrzawszy się jeszcze kilka razy po pokoju, upewniwszy się tym samym o tym, iż jest on rzeczywiście zabezpieczony, opuścił pokój, po czym podszedł do kolejnych drzwi na piętrze.
- Smarkacz może zaczekać. Najwyżej coś go zeżre i doigra się za narobienie mi stracha.
Kiedy już podszedł do kolejnych drzwi, ostrożnie nacisnął na klamkę swoją prawą ręką, chcąc przy otwieraniu drzwi, lewą ręką jakby na siłę wcisnąć po między drzwi, a futrynę lufę od swojego pistoletu maszynowego aby niezwłocznie wyeliminować ewentualnego napastnika.

Kto jak kto, lecz Hoffman był wytrzymały na obrażenia. Chłopak nic sobie nie robił z jego uderzeń. Słysząc jego wrzaski, pierwsza myśl jaka go naszła, była o tym, jak uciszyć niewygodnego krzykacza.
Koleś ma nieźle w czubie. Jak go nie uciszę, będą problemy.
Sięgając po pistolet, chłopak miał nadzieję, iż mężczyzna się uspokoi, gdy przyłoży mu go do głowy, chcąc przy tym naturalnie drugą ręką zatkać mu usta. Wpierw jednak musiał wstać i zrzucić z siebie zbędny balast. Zdając sobie również sprawę z własnej ,,specyfiki", patrzył nieznajomemu cały czas w oczy, mając nadzieję, że przestraszy się jego, wynaturzonych, fioletowych źrenic, skoro już zdaje się być obłąkany.

Żywotność: 124-2=122

//Edycja(15-09-20013): Zapomniałem, że mam na sobie kamizelkę taktyczną Zatem nie otrzymuję żadnych obrażeń\\