- Nawet nie zamierzam brać tego gówna do ust - odburknął dziewczynie Hoffman
- Nie wiem jak ty, ale ja nie zamierzam szybko umierać. Nie potrzebuję ,,umilaczy czasu". Swoją drogą dym tytoniowy szkodzi znacznie bardziej niepalącym, niż palącym, więc nie pal w mojej obecności. A sam plan widzę jest bardzo przemyślany, więc pozwolisz, że spasuję.
Widząc jak Victoria podchodzi do niego i dziwnie go ogląda, zdziwił się nieco i spokojnym głosem zapytał:
- Co ty niby robisz?

-Oglądam Cię baranie jeden. Masz więcej broni niż ja toteż przydasz się żywy, niekrwawiący niż umierający mi tutaj na glebie.
Kończąc oględziny uniosła wysoko brwi.
-Ojojoj... Nie palić przy Tobie taaak?
Zaciągnęła się i wyjęła papieros z ust. Chcąc mu zrobić na złość dmuchnęła mu chmurę prosto w twarz.
-Wybacz... Jeśli brać pod uwagę moją wrodzoną złośliwość to lekarz ze mnie marny.
I po prostu wyszła przez drzwi na zewnątrz.

Dowódczyni spojrzała na Hoffmana. Na początku się wystraszyła, ale potem gdy zobaczyła, że to on zdenerwowała się i wręcz wykrzyczała mu w twarz - Co ty idioto robisz?! Zabierz ten nóż albo odstrzele Ci krocze! - Kobieta nie traktowała groźb Hoffmana zbyt poważnie, ale mimo to była na niego wściekła za to, że ją tak zlekceważył. Miała ochotę zrobić to, o czy mu powiedziała. Hoffman sobie nieźle nagrabił. Lepiej aby zabrał ten nóż  pomyślała

Dowódczyni była tak wściekła, że w końcu zgodziła się odpowiedzieć. - Co chcesz durniu wiedzieć? A z łaski swojej mnie już puść skoro zaczęłam mówić! - Kobieta miała ochotę wydać rozkaz, aby ktoś zabił Hoffmana jednak wolała tego nie robić, gdyż był z niego dobry strzelec, a o takich teraz ciężko. Miała nadzieje, że chłopak w końcu się uspokoi. Bo miała dość stania pod ścianą z nożem przy gardle.

Hoffman naturalnie odstawił nóż od gardła swojej przywódczyni, a chwilę później przestał ją też przyciskać do ściany i puścił jej ramię.
- W takim razie zamieniam się w słuch
Mimo, iż zdawał się być nieco spokojniejszym niż wcześniej, jego spojrzenie nadal było groźne i wymuszające odpowiedzi. Zastygłszy w bezruchu, chłopak niecierpliwie czekał na to, co ma do powiedzenia jego przywódczyni.
Na samą Victorię zaś, chłopak nie zwrócił najmniejszej uwagi. Widział ją kątem oka, lecz nawet nie zamierzał się odwracać w tamtym kierunku. Miał teraz ważniejsze sprawy do załatwienia.

Widząc jak dowódczyni odchodzi od chłopaka, mimo, iż powiedziała mu wyraźnie, że odpowie na jego pytania, on sam ze zdenerwowania podszedł do niej i pewnie, a przy tym mocno złapał ją za ramię.
- Jeszcze nie skończyłem! - mówił uniesionym tonem - Miałaś mi odpowiedzieć na pytania. Teraz! I nie pieprz głupot. Wiem, że mnie nie zabijesz, bo mnie potrzebujesz, niezależnie od tego czy jako żołnierza, czy jako obiekt do badań. Mylę się?

Hoffman lekko usatysfakcjonowany, aczkolwiek nadal z pewnym wyrzutem znów zaczął mówić.
- Widzisz? To nie było takie trudne.
Znacznie złagodniał, lecz mimo tego, po chwili znów się odezwał, korzystając z chwili odpoczynku od walki, mimo, iż jakby nie patrzeć nadal znajdowali się w strefie śmierci, mogąc być w każdej chwili zaatakowani z dowolnej strony.
- W takim razie mam jeszcze jedno pytanie. Jakie jest zagrożenie? Już wcześniej miałem fioletowe oczy, teraz widzę w ciemności jak w dzień i krwawię z oczu, a jutro obudzę się z trzecią ręką. Albo wypadnie mi odbytnica i będę mógł sobie z nią pogadać...

- W porządku - odpowiedział Hoffman, będąc nieco usatysfakcjonowanym z otrzymanej odpowiedzi
Mimo, iż całe to zajście, jak i nowo poznane fakty cholernie go zdziwiły, chłopak pozostawał spokojny i nie chciał teraz zagłębiać się myślami w ten temat. Cele misji zostały już spełnione, jednak drużyna jeszcze nie była bezpieczna, zatem jego priorytety nie mogły ulec teraz zmianie.
- W porządku. Chodźmy więc - odpowiedział, po czym ruszył zaraz, za dowódczynią, łapiąc z powrotem swój pistolet maszynowy i trzymając go w dłoniach pewnie, aczkolwiek luźno.
Idąc tak, oddział wyszedł w końcu z budynku, wprost do punktu ewakuacyjnego.