W papierach znalazł sporo zapisków związanych z wirusem, Umbrellą, a nawet Narodami Zjednoczonymi, jednak nic nie sprawiało wrażenia pomocnego. Po chwili chłopak przypomniał sobie, że na drzwiach było coś narysowane, nie wiedział jednak co. Dziewczyna widać stała zaskoczona rozkazem Hoffmana bo nawet nie drgnęła.

-Pieprz się Hoffman. Chwilę byś na to znalazł i zerknął a nie się od razu unosił. A będziesz coś ode mnie chciał, to z wejścia możesz mnie dupę pocałować.
Rozproszyła się i nie mogła dłużej myśleć nad zagadką za to podeszła do pierwszej lepszej szafki i oglądała ją czy aby nie ma jakiegoś numerka. Nawet przetarła ją ręką, bo może cyferki były schowane pod warstwą kurzu albo niewidoczne dla oka a wyczuwalne dotykiem. Po raz pierwszy od dłuższego czasu się w coś tak bardzo zaangażowała. Ostatnio wyraz takiego skupienia można było zobaczyć na zajęciach na uczelni medycznej zanim wyjechała z Ameryki do Azji. Jednak jej charakter nie pasował do studenta medycyny, nie? Ano patrz jaka niespodzianka.

Hoffman wpatrywał się przez chwilę w znaki wyryte na drzwiach, podczas gdy chwilę później lampa zgasła.
- Cholera.
Odłożył ją na podłogę przy ścianie tak, aby nie wejść na nią kiedy będzie odchodził od drzwi, po czym mimo panującej ciemności, starał się cokolwiek zobaczyć. Od tego wysiłku, od razu poczuł jak oczy zaczynają go parzyć, jakby ktoś oblał je kwasem, upuszczając strumyczek krwi. Zamykając je i przysłaniając dłońmi zasyczał z bólu kilkakrotnie po czym zaczął się miotać i kulić z bólu na końcu opierając się o ścianę.
Kurwa mać, co jest!?

Kiedy dziewczyna zbliżyła się od Hoffmana on odtrącił ją od siebie.
- Nie dotykaj mnie! - odpowiedział z groźbą w głosie
Chłopak po chwili zaczął się uspokajać co było widać po tym, iż ból wyraźnie przestawał mu dokuczać. Kiedy skończył się już miotać, wyprostował się lecz nadal ciężko sapał. Powoli oddalił ręce od oczu, gdyż ból już minął jednak nieco bał się je otworzyć. Jego powieki po chwili zaczęły się bardzo powoli podnosić, aby w razie czego mógł je szybko z powrotem zamknąć. Całe jego białka w oczach były przekrwione, jednak chłopak rozejrzał się na prawo i lewo, potem dziwnie spojrzał na swoje dłonie.
- O co tu kurwa chodzi? - Powiedział cicho do siebie z lekkim zdenerwowaniem, po czym podniósł wzrok na Victorię
Mimo iż było ciemno, chłopak widział ją bardzo wyraźnie. Zbyt wyraźnie jak te warunki. Od teraz mimo ciemności nie pozwalających odbijać światło, widział wszystko wyraźnie jak za dnia. Przełknął nerwowo ślinę.
- Nic mi nie jest. - powiedział machając lekko ręką jakby odganiał od siebie nieprzyjemny zapach - Wracajmy do pracy. Zabierzmy te walizki i wynośmy się stąd w cholerę. - powiedział znacznie spokojniej jednak daleko mu było do bycia spokojnym
Muszę pogadać z Christiną...
- Czas poznać odpowiedzi na kilka pytań. - powiedział już jakby do siebie po czym wrócił się kodu zapisanego na drzwiach

Vicki spojrzała niezdecydowana z wyraźnym zmartwieniem. Pokiwała po chwili głową i powróciła do swoich kodów. Zerknęła jeszcze raz ma obie kartki i zgodnie z kolejnością wyliczyła miejsce w którym powinna znajdować się odpowiednia walizka.
-Dobra, próbuję. Miejmy to już za sobą.
Wyciągnęła rękę po walizkę.
Błagam, błagam, błagam... Jak się uda to nawet mogę przytulić Hoffmana

-Wiedziałem, wiedziałem że to zły pomysł iść na tą misję ! - denerwował się najemnik. Oddział spojrzał po sobie po czym jeden z nich podszedł do "panikarza" i uderzył go w twarz tak że ten aż usiadł na ziemi i złapał się za policzek
-Już siedzę cicho- burknął i rozmasowywał policzek. Hoffman i Victoria mimo tego iż byli dość bystrzy zbyt starali się kombinować, rozwiązanie mogło się okazać prostsze niż to mogło się wydawać a denerwujący oddział dawał się we znaki, zwłaszcza iż to nie sprzyjało myśleniu.

Hoffman na pytanie dziewczyny, pokazał jej swoje lewe ramię z naszywką korporacji.
- A jak Ci się wydaje? - Odpowiedział retorycznym pytaniem, zdecydowanie nieprzyjemnym głosem
- Sprężajmy się. Pytaniem zostało, czy jest tu reszta walizek? Jeśli tak to pośpieszmy się, wyciągnijmy je i spadajmy stąd. Pozostawię wybór Tobie, choć mogę tego żałować. Mam złe przeczucia w razie pomyłki...