Całe centrum handlowe było opustoszałe. Kilka stoisk tudzież sklepów było zupełnie zdewastowanych. Poprzewracane półki, gdzieniegdzie poniszczone, zwisające i wciąż palące się lampy. Ubrudzona krwią oraz różnymi śmieciami i szkłem podłoga, świadczyła o rzezi, jaka musiała mieć tu kiedyś miejsce. Ogólnie okolica wydawała się być spokojna, jakby plaga była już daleko stąd jednak widząc zniszczenie dookoła, trudno było myśleć w ten sposób.

Kiedy Nassanael przeszedł kilkanaście metrów i doszedł do skrzyżowania, po swojej prawicy zauważył drzwi wyjściowe. Już z tej odległości widać było wszechobecne zniszczenie. Głównie samochody, które wyniszczone od obrażeń mechanicznych jak i płomieni, nie nadawały się do użytku w żadnej postaci. Szyby w drzwiach wyjściowych supermarketu były powybijane, a szkło waliło się gęsto po ziemi przed nimi, na zewnątrz. Świadczyło to o tym, iż ludzie chcieli uciekać z tego miejsca, zamiast się w nim schronić. Jak na takie rozmiary zniszczeń dookoła, było zdecydowanie zbyt cicho.

Chłopakowi nie udało się zaobserwować niczego, co by się ruszało, za wyjątkiem rzeczy poruszanych przez wiatr. Była to zarówno dobra jak i zła wiadomość dla chłopaka w tak wielkim miejscu jak Kyoto. Po chwili chłopak usłyszał pewne powtarzające się zgrzyty metalu. Jak później zaobserwował pewna kobieta stała przy wózkach sklepowych. Popychała je raz do przodu, raz do tyłu, patrząc dziwnie na nie. Zdawała się ona nie zauważyć tego, że ktokolwiek mógłby teraz na nią patrzeć.

Kobieta z początku nie ruszała się. Nie reagowała nawet, kiedy Nassanael do niej mówił. Kiedy zbliżył się na odległość metra, powoli zaczęła odwracać się w jego kierunku. Jej twarz była cała poharatana, prawdopodobnie odłamkami szkła. Również jej dolna warga była oderwana, przez co widać było od razu jej zgniłe zęby. Nie minęła chwila, a kobieta w szale rzuciła się na chłopaka, warcząc groźnie i okropnie się przy tym śliniąc.

Przeciwnik Nassanaela potrzebował nieco czasu aby się ogarnąć i ruszyć w jego stronę. Chłopak miał wobec tego wystarczająco dużo czasu aby wbić kobiecie nóż w oko. Od razu po tym kobieta bezwładnie osunęła się na ziemie. Okolica z powrotem stała się przerażająco cicha. Nagle chłopak usłyszał głośny wrzask wrony, która przelatywała kilkanaście metrów nad nim w bliżej nieokreślone miejsce.

Idąc, chłopak doszedł w końcu do jednego z końców sklepu. Kiedy tylko wyjrzał zza rogu, spostrzegł kilkadziesiąt, a może nawet więcej zombiech przed sobą. Najprawdopodobniej było to wczesne stadium wirusa T, o czym świadczyło chociażby to, iż nie widać było, aby którykolwiek zarażony posiadał świecące, czerwone oczy. Każdy zajmował się czym innym, a w zasadzie każdy patrzył w swój kawałek ziemi, błądząc bez celu. Zdawały się jeszcze nie zauważyć chłopaka, przynajmniej nikt nie rzucił na niego nawet okiem, ani tym bardziej nie ruszył w jego kierunku. Lecz to był bardzo dobry znak dla Nassanaela, aby stąd uciekać.

Drzwi do jednego z poniszczonych domów było otwarte, zatem chłopak mógł wejść do środka. Wszystkie wejścia do budynku były wzmocnione i zabite deskami, zatem było to dobre miejsce na odpoczynek, jedna nie wiadomo było jeszcze, czy to miejsce na pewno jest bezpieczne. Zarówno z zewnątrz jak i ze środka nie dochodziły żadne hałasy. Po kilku chwilach można było jednak usłyszeć charakterystyczne jęki z zewnątrz, wydawane przez co najmniej kilkanaście różnych osób. Ten dźwięk mógł z pewnością przyprawiać o dreszcze.